«Կներես»
Ներողություն
խնդրելը միշտ բարդ է, միայն ուժեղ մարդը կարող է բարձրաձայն խոստովանել, որ ինքն այնպես
չի վարվել, ինչպես պետք էր: Հանգամանքները տարբեր են լինում, բայց ցանկացած իրավիճակում
պետք է մարդ մնալ: Ցավ պատճառելով' մենք մեզ շրջապատում ենք վիրավորանքների, ապրումների,
խղճի խայթերի, վշտացածության և նույնիսկ ատելության էներգիայով: Որոշ բաներ իրոք դժվար
է ներել, բայց ներումը սահման չունի: Հենց ներման շնորհիվ են մարդիկ նոր կյանք սկսում,
փոխում իրենց հայացքները և շարունակում միայն առաջ գնալ: Վիրավորանքները, բեռի նման,
միայն ներքև են ձգում: Դրանք խարիսխ են ամեն նորի համար: Զարգացումն անհնար է, եթե
չկա անցյալի մաքրության զգացողություն:
«Ես քեզ սիրում
եմ»
Փոխադարձ անսահման
սեր: Այս լուսավոր զգացումը սնել է պատմության մեջ սխրանքի բոլոր օրինակները, սերը
թևեր է տվել Հերոսներին և ամբողջ ժողովուրդների է փրկել: Սերը մարդկանց ավելի բարի
է դարձնում և բացահայտում է մեր լավագույն հատկանիշները: Սերո մեջ ուժ և հավատ կա:
Չկա ավելի երջանիկ մարդ, քան սիրահարված մարդը, որը փոխադարձաբար սիրված է: Երբեմն
այնքան սարսափելի է բարձրաձայն ասել երեք ամենասպասված բառը, որովհետև դրանք մերկացնում
են հոգին: Կյանքը բաժանվում է «մինչևի» և «հետոյի», երբ ասում ենք. «Ես քեզ սիրում
եմ»: Ինչ-որ մեկին երկարատև հեփփի-էնդ է սպասում, մեկ ուրիշին էլ'ողբերգական ավարտով
դրամա: Բայց ուղղակի անհրաժեշտ է բացահայտել սեփական զգացմունքները, չի կարելի վախենալ
նրանից, ինչ ապրում է մեր ներսում: Ամեն դեպքում ձեր ցանկության առարկայի հետ ջերմ
շփում կամ ամուր ընկերություն չի ստացվի, իսկ մշտական ցավին դիմանալ ոչ մեկն ի վիճակի
չէ: Ամեն ինչ սահման ունի: Եթե սիրահարվածության զգացումը կրծում է Ձեր հոգին, խոստովանեք
դա ձեր ընտրյալին: Ձեզ համար ցավալի կլինի մերժում լսելը, բայց ճշմարտությունն ամեն
դեպքում Ձեզ հնարավորություն կտա սեփական կյանքում նոր ընթացք կառուցել: Ձեր զուգընկերոջ
ցանկացած պատասխան կփոխի Ձեր այսօրը, բայց «Ես քեզ սիրում եմ»-ը պիտի հնչի յուրաքանչյուր
մարդու շուրթերից, չէ որ Ձեր շուրթերից հենց այս նախադասությունը գուցե ամենաթանկ նվերն
է ինչ-որ մեկի համար:
«Օգնիր ինձ»
Սեփական թուլությունը
խոստովանելը միշտ դժվար է եղել, սակայն տարիների հետ դա ավելի ու ավելի բարդ է դառնում:
Ժամանակակից աշխարհն ապրում է «Սպարտայի» օրենքներով, գոյատևում է ամենաուժեղը, իսկ
թույլերին նետում են ժայռից: Իհարկե փոխաբերական պատկեր է, բայց բարոյական ցավի զգացողությունը
հավասարվում է ֆիզիկականի սրությանը: Սեփական թուլությունը, գործելու սեփական անկարողությունը
խոստովանելը միշտ խանգարել է և կխանգարի ապրել: «Ուժեղ մարդ լինելու» միտումը շատերի
կյանքն է սահմանափակում: Հենց միայն այն միտքը, որ դու «թույլ ես», քեզ անկյուն է մղում,
և սեփական ուժերի հանդեպ հավատը աչքի առաջ մարում է: Բայց երբեմն օգնություն խնդրելը
քայլ է դեպի ինքնակատարելագործում: Երբեք չեք կարող ամեն ինչ իմանալ, ոչ ոք չի կարող
ամեն ինչ ինքնուրույն անել: Մենք բոլորս դեպի ինքնակատարելագործում ենք գնացել սեփական
փորձերի և սխալների ուղիով: Մեզ սովորեցնում են դպրոցում, բուհ-ում, աշխատավայրում:
Հետո մենք ենք փոխանցում մեր մասնագիտական և անձնական աճի փորձը: Մենք բոլորս եղել
ենք «աշակերտի» դիրքում, և ամոթալի ոչինչ չկա թեկուզ երբեմն թուլություն դրսևորելու
և այնպիսի մեկը լինելու մեջ, որին ճանապարհ են ցույց տալիս:
